Notatki Wampirologia
Lekcja 1 18.07.2013r.Temat:Wprowadzenie do przedmiotu
Wampir (łac. hominis nocturna) to istota o nadludzkich umiejętnościach, długowieczna, żywiąca się krwią, najczęściej ludzką. Już dawni Słowianie nazywali go Upiorem – istotą półdemoniczną. ,,Nieboszczyk” ,,ożywiany przez Diabła, wychodzący nocą z grobu, aby żywić się ludzką krwią”.
Jego pochodzenie (w świecie mugoli nawet istnienie) jest tematem dociekań, sporów, badań. Bierze się to z unikania przez wampiry przyczyn ich narodzin, ich powstania, ale też zanikania wiedzy na ten temat w ich własnych kręgach (na skutek wymarcia najstarszych osobników). Wiedza nasza w tym zakresie opiera się na rozbieżnych świadectwach badaczy, głównie twórców kultury (zwłaszcza popularnej), co jeszcze bardziej utrudnia ich poznanie.
Badaniem ich życia zajmuje się wampirologia. To nauka o funkcjonowaniu wampirów we własnym, ale i ludzkim społeczeństwie. O występowaniu tych osobników na świecie. Jej głównym celem jednak jest ,,poszukiwanie prawdy w mitach i legendach”.
Współcześni badacze zaliczają wampiry w poczet magicznych stworzeń. Ze względu na ich charakterystykę i magiczne właściwości przypisano je do V grupy według Systematyki Magicznych Stworzeń, czyli jako zezwierzęcenie (rodzaj ,,choroby” powodującej występowanie cyklicznych bądź stałych cech zwierzęcych).
Według Klasyfikacji Magicznych Stworzeń (podział ze względu na niebezpieczeństwo, jakie sprawiają i trudności w ich hodowli) są jednymi z najniebezpieczniejszych osobników w ŚM i świecie realnym. Są stworzeniami myślącymi, czującymi, lecz zwłaszcza w stanie głodu zagrażają życiu nawet kilku ludzi.
Samą ich przemianę można podzielić na pięć faz [podział VB]:
1. Śmierć ludzka
2. Przebudzenie
3. Adaptacja
4. Egzystencja
*5. Śmierć ostateczna.
Śmierć ludzka to zanik wszelkich funkcji biologicznych organizmu. Może dojść do niej z różnych przyczyn: choroba, spalenie, poćwiartowanie, ukąszenie wampira itp.
Przebudzenie następuje za pośrednictwem innego wampira.
To ,,rozbudzenie” funkcji biologicznych organizmu przez ich modyfikację, zamianę, powstanie bądź zanik, nadanie mu ,,cech wampirzych” (kły, długowieczność, siła, szybkość, wyostrzone zmysły itp.).
Adaptacja polega na ,,oswajaniu się” z nowymi możliwościami.
Niekiedy trwa kilkaset lat, zależnie od usposobienia wampira i jego doświadczeń z życia ludzkiego.
Charakteryzuje się wzmożonym głodem, szokiem, drapieżnością lub apatią czy odizolowaniem.
Egzystencja to funkcjonowanie wampira w społeczeństwie – wampirzym i ludzkim. Skupia się głównie na jego psychicznej kondycji.
Fazę tę charakteryzuje zaakceptowanie swych umiejętności, przystosowaniem cech swego ciała do warunków zewnętrznych.
Może trwać kilkaset lat (np. wampir mieszkający w lesie w pobliżu miejscowości Slatina w Rumunii żył 724 lata).
Śmierć ostateczna to zanik funkcji biologicznych organizmu wampira. Nie wszystkie wampiry ją osiągają. Może dojść do niej z różnych przyczyn, m.in.: samobójstwo, śmierć z rąk innego osobnika tego samego bądź odrębnego gatunku.
W hierarchii wampirycznej zauważono pewne różnice między poszczególnymi osobnikami.
Podzielono je na wampiry wyższe i niższe.
Wampiry niższe są wrażliwe na promienie słoneczne, czosnek, krucyfiksy i wodę święconą.
Wampiry wyższe to dojrzałe, najczęściej kilkusetletnie osobniki, które pokonać można tylko za pomocą magii wysokiej używając srebrnego lub osikowego kołka